Ryzyko związane z aprotininą w kardiochirurgii

Większość pacjentów poddawanych zabiegom chirurgicznym z powodu zawału mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST otrzymuje leczenie antyfibrynolityczne w celu ograniczenia utraty krwi. Takie podejście wydaje się sprzeczne z przyjętym podejściem do leczenia tego samego stanu – mianowicie fibrynoliza w celu ograniczenia zakrzepicy. Pomimo tego niepokoju nie przeprowadzono niezależnej, szeroko zakrojonej oceny bezpieczeństwa. Metody
W tym badaniu obserwacyjnym z udziałem 4374 pacjentów poddanych rewaskularyzacji, oceniliśmy prospektywnie trzy czynniki (aprotyninę [1295 pacjentów], kwas aminokapronowy [883] i kwas traneksamowy [822]) w porównaniu z brakiem środka (1374 pacjentów) w odniesieniu do poważnych rezultatów przez skłonność i metody wielowymiarowe. (Chociaż aprotynina jest inhibitorem proteazy serynowej, tutaj termin terapia antyfibrynolityczna obejmuje wszystkie trzy czynniki.)
Wyniki
W regresji logistycznej z wielowymiarową regresją skłonności (indeks C-0,72) stosowanie aprotyniny wiązało się z podwojeniem ryzyka niewydolności nerek wymagającym dializy u pacjentów poddawanych kompleksowej operacji wieńcowej (iloraz szans, 2,59; 1,36 do 4,95) lub pierwotnej (iloraz szans, 2,34, przedział ufności 95%, 1,27 do 4,31). Podobnie, zastosowanie aprotyniny w tej ostatniej grupie wiązało się z 55-procentowym wzrostem ryzyka zawału mięśnia sercowego lub niewydolności serca (P <0,001) i wzrostu o 181% ryzyka udaru mózgu lub encefalopatii (P = 0,001). Ani kwas aminokapronowy, ani kwas traneksamowy nie wiązały się ze zwiększonym ryzykiem zdarzeń nerek, serca i mózgu. Dostosowanie według oceny skłonności do stosowania dowolnego z trzech czynników w porównaniu z brakiem agenta dało prawie identyczne wyniki. Wszystkie środki zmniejszały utratę krwi.
Wnioski
Związek pomiędzy aprotyniną a poważnym uszkodzeniem narządu końcowego wskazuje, że dalsze stosowanie nie jest rozważne. Natomiast tańsze leki generyczne kwas aminokapronowy i kwas traneksamowy są bezpiecznymi alternatywami.
Wprowadzenie
Podstawą leczenia medycznego pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym – gdy towarzyszy mu zawał mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST – obejmuje leki fibrynolityczne i przeciwpłytkowe w celu złagodzenia zdarzeń związanych z zakrzepicą.1 Jednakże, jeśli wybrano leczenie chirurgiczne (chirurgia wieńcowo-tętnicza) , środki fibrynolityczne nie są stosowane przed, w trakcie ani po operacji z powodu obaw związanych z nadmiernym krwawieniem. W rzeczywistości, te problemy związane z krwawieniem doprowadziły do testów, aprobaty prawnej i powszechnego stosowania dwóch klas czynników, które okazały się łagodzić krwawienie: analogi lizyny (kwas aminokapronowy i kwas traneksamowy) i inhibitory proteazy serynowej (aprotynina) ). W związku z tym większość pacjentów obecnie rutynowo otrzymuje jeden lub więcej z tych środków podczas i po inwazyjnych zabiegach sercowo-naczyniowych, w tym chirurgii wieńcowej.2-4 Zatem, przynajmniej u pacjentów z zawałem mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST, podejście chirurgiczne (z stosowanie środków przeciwfibrynolitycznych) jest ostro kontrastowany i może wydawać się sprzeczny z intuicją wobec podejścia medycznego (z terapią fibrynolityczną jako ostoją) w przypadku zdarzeń związanych z zakrzepicą
[przypisy: atoris skutki uboczne, badanie krwi kreatynina cena, czasopismo medycyna pracy ]
[podobne: atoris skutki uboczne, magdalena wojtoń, dom tkacza pabianice ]