W związku z tym przeprowadziliśmy randomizowane, kontrolowane badanie pacjentów na OIOM, skierowane do osób wymagających intensywnej opieki przez co najmniej trzeci dzień. Metody
Rysunek 1. Rysunek 1. Pacjenci w badaniu. Wszyscy dorośli pacjenci przyjęci na oddział intensywnej opieki medycznej (ICU) od 14 marca 2002 r., Którzy, jak zakładano, wymagali co najmniej trzeciego dnia intensywnej terapii, kwalifikowali się do włączenia. Spośród nich 767 pacjentów pozostało na OIOM przez co najmniej trzeci dzień. DNR oznacza nie reanimować.
Dorośli pacjenci przyjęci na medyczny oddział intensywnej opieki medycznej, który prawdopodobnie wymagał co najmniej trzeciego dnia intensywnej terapii, kwalifikowali się do włączenia. Wykluczyliśmy pacjentów chirurgicznych OIOM i pacjentów medycznych, którzy mogliby otrzymać żywienie doustne, ponieważ tacy pacjenci zwykle potrzebują mniej niż trzy dni intensywnej terapii, a pacjenci nie wykonują resuscytacji przy przyjęciu (Ryc. 1). Pisemną świadomą zgodę uzyskano od najbliższego członka rodziny, ponieważ pacjenci nie byli w stanie wyrazić zgody. Protokoły i formularze zgody zostały zatwierdzone przez komisję odwoławczą uczelni. Badanie przeprowadzono w okresie od marca 2002 r. Do maja 2005 r.
Projekt badania
Tabela 1. Tabela 1. Charakterystyka wyjściowa pacjentów. Przy przyjęciu na OIOM pacjenci zostali losowo przydzieleni do grupy intensywnego leczenia insuliną (grupa intensywnego leczenia) lub konwencjonalnego leczenia insuliną (grupa leczona konwencjonalnie). Leczenie wykonywano za pomocą zapieczętowanych kopert, warstwowanych zgodnie z kategorią diagnostyczną (Tabela 1) i zrównoważono za pomocą bloków permutowanych o wartości 10. W grupie leczonej konwencjonalnie, ciągły wlew insuliny (50 jm Actrapid HM [Novo Nordisk]) w 50 ml 0,9% chlorku sodu) za pomocą pompy (pompa Perfusor-FM, B. Braun), rozpoczęto tylko wtedy, gdy poziom glukozy we krwi przekroczył 215 mg na decylitr (12 mmol na litr) i został dostosowane do utrzymania poziomu glukozy we krwi od 180 do 200 mg na decylitr (10 i 11 mmol na litr). Kiedy poziom glukozy we krwi spadł poniżej 180 mg na decylitr, infuzja insuliny była stożkowa i ostatecznie ustała.
W grupie intensywnego leczenia wlew insuliny rozpoczął się, gdy poziom glukozy we krwi przekroczył 110 mg na decylitr (6,1 mmol na litr) i został dostosowany w celu utrzymania normoglikemii (80 do 110 mg na decylitr [4,4 do 6,1 mmol na litr]). Maksymalny ciągły dożylny wlew insuliny ustalono arbitralnie na 50 IU na godzinę. Po wypisaniu pacjenta z intensywnej terapii przyjęto konwencjonalne podejście (utrzymanie stężenia glukozy we krwi 200 mg na decylitr lub mniej).
Dawkę insuliny dostosowano zgodnie z poziomami glukozy we krwi, mierzonymi co jedną do czterech godzin w krwi tętniczej lub, gdy cewnik tętniczy nie był dostępny, we krwi kapilarnej, z wykorzystaniem punktu Troskliwy glukometr (analizator glukozy HemoCue B, HemoCue). Korekty zostały wprowadzone przez pielęgniarki na OIOM; zwykle liczba pielęgniarek (2,5 pełnoetatowych pielęgniarek na łóżko na OIOM) nie zmieniła się w badaniu. Pielęgniarki stosowały wytyczne dotyczące miareczkowania, które zostały zaadaptowane na podstawie badań w chirurgicznym ICU.5
Gdy pacjenci byli stabilni hemodynamicznie, karmienie dojelitowe rozpoczęto zgodnie z rutynowymi wytycznymi
[przypisy: magnetoterapia cena, medyk rejestracja, olej z pestek arbuza ]
[patrz też: fala uderzeniowa w rehabilitacji, olej z pestek arbuza, maxon ]